Maria
Minsang
humilig ang mga damo
sa
aking mga balikat,
inibig
na kitang tunay,
ngunit
hindi nahulog ang mga tala
ng
gabing yaon.
Bagkus,
sinimulang manhirin ng mga
alon
ang aking mga palad, minugto ng
mga
gabi ang aking mga mata, at patuloy
kitang
hinanap sa buhangin.
Ganoon
nga Maria, yayakap at muling
ikaw
ay huhuna sa akin.
Ngunit
sa tuwing naaalala mong ako ang
bulaklak,
nakakalimutan mong ikaw ay
mailap.
Papasok
ka sa pinto at itataboy
ang
sarili, hehele kang muli at muling
lulubay.
Ganoon
nga Maria, uugat at muling ikaw
ay
bibitaw sa akin.
Ngunit
ngayon tuluyang ikaw ay
humulagpos.
Kumalahati
ang buwan at umulan ng
palaso.
Pumalaot
kang bigla sa iyong kalaliman
at
kumalas ka sa iyong pangungusap.
Bukas
sasakitan mo na ako.
Napakagandang
araw upang itakda ang
aking
kamatayan.
Humalimuyak
na ang dugo.
Pucha.
Naiintindihan
pa rin kita.
August 12, 2003
Comments
Post a Comment